ภาพ : สำนักข่าวเจ้าพระยา

ผู้ต้องขังทุกคนต้องสังกัดกองงาน ส่วนผู้ต้องขังพิการ, ผู้ต้องขังสูงอายุที่ทำงานไม่ไหว และผู้ต้องขังที่มีปัญหาสุขภาพจะสังกัด “กองกลาง” ซึ่งเป็นกองงานที่ไม่ต้องทำงาน ผู้ต้องขังทุกคนต้องทำงานตามกองงานที่เรือนจำกำหนด บางกองงานที่เป็นงานบริการ เช่น กองงานโรงเลี้ยง, กองงานเรือนนอน และกองงานโยธา กองงานเหล่านี้ไม่มีเกณฑ์กำหนดการทำงาน

ผู้ต้องขัง VIP-มีฐานะหลายคนสังกัดกองกลาง แม้พวกเขาจะไม่เข้าข่ายก็ตาม แต่ผู้ต้องขัง VIP-มีฐานะอีกหลายคนสังกัดกองงานที่ต้องทำงาน บางคนมีชื่ออยู่ในกองงาน แต่พวกเขาไม่ต้องทำงาน บางคนต้องทำงาน แต่งานของพวกเขาสามารถจ้างผู้ต้องขังรับจ้างทำงานแทนได้ Continue reading →

ภาพ : สำนักข่าวเจ้าพระยา

การทำธุรกิจทุกอย่างย่อมมีความเสี่ยง การให้บริการเหล่านี้บ่อยครั้งที่ผู้ต้องขังที่ใช้บริการได้รับการประกันตัวภายใน 1-2 วัน ผู้ต้องขังเก่าจึงไม่สามารถเก็บเงินจากพวกเขาได้ เมื่อผู้ใช้บริการได้รับอิสระ บางคนเลือกที่จะมาที่เรือนจำเพื่อโอนเงินสด-ซื้อของฝากชดใช้ผู้ต้องขังเก่า บางคนหนีหาย โลกธุรกิจในเรือนจำแห่งนี้จึงไม่ต่างจากโลกภายนอก

นอกจากธุรกิจที่้เกี่ยวกับเสื้อผ้ายังมีธุรกิจที่คุณอาจไม่เคยเห็นมาก่อนในโลกภายนอก ผู้ต้องขังรับจ้างจึงเปรียบเสมือนแรงงานราคาถูกที่ผู้ต้องขัง VIP-มีฐานะใช้บริการเพื่อความสะดวก Continue reading →

ภาพ : สำนักข่าวเจ้าพระยา

เนื่องจากผู้ต้องขังไม่สามารถใช้เงินสดจึงต้องใช้บัตรสมาร์ทการ์ดในการซื้อสินค้าจากร้านค้าของแดนเท่านั้น พวกเขาไม่สามารถใช้บัตรนี้โอนเงินสดจากบุ๊คหากันและกัน หรือซื้อสินค้าจากผู้ต้องขังด้วยกัน เงินสดที่ผู้ต้องขังใหม่นำมาจากโรงพัก-ศาลจะถูกฝากเข้าบุ๊คของแต่ละคน ผู้ต้องขังใหม่ต้องรอการทำบัตรสมาร์ทการ์ด 3-10 วัน บัตรสมาร์ทการ์ดของผมใช้เวลา 9 วัน

เงินสดที่ได้รับจากญาติ-เพื่อนของผู้ต้องขัง และเงินปันผลจากกองงานจะถูกโอนเข้าบุ๊คของแต่ละคน แต่เรือนจำมีการจำกัดการใช้เงินไม่เกินวันละ 300 บาทต่อ 1 คน วงเงิน 300 บาทอาจเพียงพอสำหรับผู้ต้องขังธรรมดา แต่สำคัญผู้ต้องขัง VIP-มีฐานะอาจไม่เพียงพอในบางวัน ผู้ต้องขังขาใหญ่ที่มีลูกน้องมากรายจ่ายในแต่ละวันสูงกว่านี้มาก ด้วยเหตุนี้บุหรี่จึงถูกใช้แทนเงินสดในเรือนจำแห่งนี้ บุหรี่ 1 ซองราคาขายจากร้านค้าของเรือนจำคือ 65 บาท (ปัจจุบันเป็น 67 บาท) แต่มีมูลค่า 50 บาทในเรือนจำแห่งนี้

ผู้ต้องขัง VIP-มีฐานะมักจะให้ญาติ-เพื่อนของพวกเขาซื้อบุหรี่เป็นของฝาก บางคนซื้อมากถึงครั้งละ 10 แถว (1 แถวมี 10 ซอง) เพื่อเก็บไว้ใช้จ่ายแทนเงินสด ตอนที่ผมยังอยู่ในเรือนจำแห่งนี้ ญาติ-เพื่อนสามารถฝากเงินสด-ซื้อของฝากไม่จำกัด แต่ตอนนี้เรือนจำกำหนดให้ผู้ต้องขังมีเงินสดในบุ๊คไม่เกิน 9,000 บาท รวมทั้งกำหนดให้รับของฝากไม่เกินวันละ 1,500 บาท Continue reading →

ภาพ : สำนักข่าวเจ้าพระยา

หลายคนอาจไม่เคยรู้ว่า สังคมในเรือนจำเป็นสังคมแห่งการแบ่งชนชั้นยิ่งกว่าสังคมภายนอก ผู้ต้องขังยากจน-ผู้ต้องขังร่ำรวยต่างกันอย่างเห็นได้ชัด โดยเฉพาะแดน 1 ซึ่งเป็นแดนของผู้ต้องขัง VIP
ธุรกิจในเรือนจำเริ่มต้นจากความไม่พร้อมของผู้ต้องขังแต่ละคน ผู้ต้องขังที่มีฐานะมักมีญาติ-เพื่อนซื้อของ-ฝากเงินให้กับพวกเขา ขณะที่ผู้ต้องขังที่ยากจนแทบไม่มีใครเหลียวแล

บางคนไม่กล้าเล่าเรื่องที่ตนเองอยู่ในเรือนจำให้กับญาติ-เพื่อนรับรู้ บางคนมีญาติ-เพื่อนก็เหมือนไม่มี เนื่องจากไม่มีใครสนใจจะมาเยี่ยม บางคนถูกภรรยาทอดทิ้งไปมีครอบครัวใหม่
ความเครียดเกิดขึ้นกับผู้ต้องขังเหล่านี้ แม้ในเรือนจำจะมีสวัสดิการ เช่น อาหารของเรือนจำ 3 มื้อ, ห้องนอน, น้ำดื่ม และเครื่องแบบผู้ต้องขัง แต่สิ่งเหล่านี้ยังไม่เพียงพอสำหรับพวกเขา
ของใช้ประจำตัว เช่น สบู่, ยาสีฟัน, ผงซักฟอก และแชมพูเป็นสิ่งที่ผู้ต้องขังทุกคนต้องซื้อหาเอง เรือนจำจะแจกสิ่งของเหล่านี้ให้เพียงปีละ 1-2 ครั้งซึ่งไม่เพียงพอ ผู้ต้องขังที่ยากจนจึงจำเป็นต้องหารายได้เพื่อการยังชีพ

ธุรกิจในเรือนจำมีอยู่ในทุกส่วนของเรือนจำ ตั้งแต่วันแรกที่เข้าเรือนจำจนถึงวันปล่อยตัวออกจากเรือนจำ ตั้งแต่คุณก้าวเท้าออกจากห้องนอนจนกลับเข้าห้องนอนตอนเย็น
ผู้ต้องขังใหม่ที่เข้าเรือนจำเป็นครั้งแรกจะเป็นลูกค้า (เหยื่อ) ของผู้ต้องขังเก่าที่ต้องการหารายได้ เมื่อผู้ต้องขังใหม่มาถึงเรือนจำแห่งนี้ในช่วงเย็น (เวลา 16.00-20.00 น. ของวันทำการ หากตรงกับวันหยุดราชการวัน-เวลาจะเปลี่ยนแปลง) พวกเขาจะถูกจับจ้องจากผู้ต้องขังเก่าเหล่านี้ Continue reading →